A plevia, como parte d’o ziclo de l’augua, ye testimonio esviellable de vida. A plevia, amás, ye fuent de goyo pa campos, selvas e tierras asetegadas.
Pero bella cosa más tendrá a plevia cuan consigue cambiar a color d’as paretz d’os edifizios, a ulor d’as carreras, o ritmo d’a ziudat e, mesmo, a traza en a que acucutamos o mundo a lo nuestro arredol. A plevia adibe un poquet de recosiros a cada eszena que vivimos u remeramos, como glarimas que sentimos de nusatros encara que caigan dende difuera ta dentro.
O soniu d’as chislas trucando tobamén o cristal d’a nuestra finestra –como si queresen fer-nos fiestetas, a la suya traza–, ye o son perfecto pa creyar un ambient de relaxazión tanimientras leyemos, dormimos u, simplement, aluframos os nuestros pensamientos. Manimenos, ixe mesmo soniu, acreixiu en o suyo ritmo e intensidat en metat d’a nueit, puede espantar-nos, deshorar-nos u fer que salgan a pasiar as nuestras preocupazións más dormidas.
A plevia puede estar muit benefiziosa, como tot en a vida, en a suya chusta mida. Una plevia amoderada ye sinonimo d’estabilidat e puede salvar cullitas, rechirar sentimientos e fer fluyir enerchías. Manimenos, una plevia torrenzial puede estar realment periglosa, e provocar destruzión, caos u desespero.
A plevia ye muito más que augua; ye muito más que buena u mala. A plevia, pa bien u pa mal, ye inescusable.